Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Ένα κορίτσι που εκτός από συγκλονιστικά όμορφη και γοητευτική, διαθέτει χιούμορ και ευγένεια. Η Κατερίνα Γερονικολού έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές σειρές στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Φέτος συμμετέχει σε μια ξέφρενη κωμωδία «Η Ληστεία της Συμφοράς» (The comedy about A bank robbery) στο θέατρο Λαμπέτη. Μια παράσταση που διακρίνεται για το γέλιο και τις ανατροπές της.
Παίζετε στο έργο «Η ληστεία της Συμφοράς» (The comedy about A bank robbery) των Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields στο θέατρο Λαμπέτη, σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Μιλήστε μου για την υπόθεση και τον δικό σας ρόλο, της Παρθένας. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε και πήρατε την απόφαση να πείτε το ναι;
Με τον Νικορέστη Χανιωτάκη ήμαστε παλιοί φίλοι, πριν ακόμα αρχίσει να σκηνοθετεί κι όταν εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα στην υποκριτική. Πριν από αρκετά χρόνια, ίσως πριν 12-14, είχαμε πάει στο Λονδίνο μαζί ως φίλοι, τότε που σπούδαζε μάλιστα σκηνοθεσία εκεί ο Νικορέστης, και είχαμε δει το “The Play That Goes Wrong”. Ήταν το πρώτο έργο αυτής της Βρετανικής ομάδας και είχαμε ξετρελαθεί. Είχαμε πάθει σοκ από το πόσο μοντέρνα κωμωδία, με ευφυείς ατάκες και ευφυείς καταστάσεις ήταν αυτή. Και είπαμε ότι κάποια στιγμή μακάρι να ερχόταν αυτό το έργο στην Ελλάδα, για να το κάναμε. Ο Νικορέστης λοιπόν κατάφερε και έκλεισε τα δικαιώματα του επόμενου έργου που έκανε αυτή η ομάδα, του “The comedy about A bank robbery”, που στα ελληνικά το λέμε “Η Ληστεία της Συμφοράς” και όπως καταλαβαίνετε, ήμουν ίσως η πρώτη πιστεύω που πήρε τηλέφωνο, γιατί με πήρε το χειμώνα του 2023, να μου πει ότι τον Οκτώβριο του ’24, θα ξεκινήσει στο θέατρο Λαμπέτη αυτή η παράσταση και του είπα κατευθείαν ναι, γιατί είχα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν. Βασικά μ’ αυτή την ομάδα που είχαμε δει από τότε. Ήταν ένα όνειρο που σχεδόν μαζί το αποκτήσαμε και ανυπομονούσα να παίξω σε ένα τέτοιο έργο, τόσο τρελό, τόσο νεανικό, τόσο ανατρεπτικό, τόσο γρήγορο, με ρυθμό, με όλη αυτή την τρέλα που εμπεριέχει. Οπότε ήταν μια πολύ εύκολη απόφαση για μένα το ναι. Είναι πολύ συγκινητικό που μετά από 10-12 χρόνια, κάτι που ονειρευτήκαμε μαζί, το πραγματοποιούμε μαζί φέτος, με πολύ καλές κριτικές και επιτυχία. Και φυσικά ο ρόλος που μου δόθηκε, είναι ένας υπέροχος ρόλος, αρκετά διαφορετικός απ’ ότι με έχετε δει να κάνω. Είναι τέρμα κωμικός, δεν είναι καλό κορίτσι, δεν είναι απλό κορίτσι. Είναι μια γυναίκα δόλωμα, είναι μια γυναίκα που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο χρήμα, το κέρδος και την δική της ευημερία, την προσωπική. Που όμως θα δούμε ότι ακόμα και σε μια απλή κωμωδία, πάντα υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο, που μπορεί κάτι να ανατρέψει την κοσμοθεωρία της. Και αυτό θα το αφήσω σε όσους θα έρθουν να το δούνε, να είναι έκπληξη.
Που πιστεύετε ότι οφείλετε η επιτυχία της παράστασης;
Νομίζω ότι είναι μια κωμωδία που δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες κωμωδίες, που παίζονται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Καταρχάς είναι από μόνες τους πολύ λίγες. Θεωρώ ότι λείπει αυτό το είδος. Είναι λοιπόν, που είναι λίγες, οι καλές κωμωδίες, αυτή τώρα έρχεται να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Έχει ένα άλλο μπρίο, έναν άλλον αέρα, έχει λίγο Βρετανικό χιούμορ που το φοβηθήκαμε στην αρχή, όμως περνάει μια χαρά και στο Αθηναϊκό κοινό. Δεν σταματάει ποτέ, παρόλο που η παράσταση δεν είναι πολύ μικρή. Δεν αφήνει τον θεατή να αναπνεύσει, έχει έναν απίστευτο ρυθμό. Είναι μια ακριβή παραγωγή. Έχει πολλά σκηνικά, πολλά κοστούμια, γρήγορες εναλλαγές, έχει ακροβατικά, είναι αρκετά σωματικό ως θέατρο. Οπότε νομίζω ότι είναι μια τελείως διαφορετική πρόταση από πολύ νέους ανθρώπους. Δηλαδή δεν το λέω μόνο ηλικιακά, το λέω και από θέμα διάθεσης, και όλο αυτό το κέφι νομίζω ότι μεταφράζετε σε καλές παραστάσεις, γεμάτες γέλιο και πολύ διασκέδαση.
…Και βλέπουμε και μια δεμένη ομάδα μεταξύ σας με τους ηθοποιούς.
Έτσι είναι, είμαστε πολύ δεμένοι. Καταρχάς επειδή και η λέξη ομάδα που χρησιμοποιείτε είναι πολύ εύστοχη, διότι ομάδα τις δημιουργεί αυτές τις κωμωδίες. Το «Mischief Theatre» είναι μια ομάδα που συνέχεια συνεργάζονται μαζί. Έχουν μεγάλο δέσιμο, έχουν μεγάλη οικειότητα. Αγγίζονται, χτυπιούνται, παίζουν συνέχεια μαζί. Οπότε επειδή εμείς εδώ πέρα δεν ήμασταν ομάδα, γίναμε ομάδα, ήταν μεγάλο στοίχημα να είμαστε δεμένοι και αγαπημένοι, και ουσιαστικά να παίζουμε ο ένας για τον άλλον παρέα. Και αυτό το καταφέραμε χωρίς να ήμασταν στην πραγματικότητα ομάδα. Έχω βέβαια ξανάσυνεργαστεί με σχεδόν όλους τους ηθοποιούς του θιάσου, δηλαδή δεν είναι τυχαίο. Με τον Δημήτρη τον Κουρούμπαλη ήμασταν τέσσερα χρόνια στο τιμόνι μιας εκπομπής στην Nova. Με τον Γιώργο τον Χρανιώτη έχουμε ξανασυνεργαστεί στην τηλεόραση. Με τον Χάρη τον Χιώτη και τον Ιωάννη τον Απέργη έχουμε ξανακάνει θέατρο μαζί. Θέλω να πω ότι δεν μπήκα σε ένα άγνωστο περιβάλλον.
Αν δεν κάνω λάθος, έχετε σπουδάσει νομική και παράλληλα παρακολουθούσατε μαθήματα και στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έχετε δουλέψει και στην ΕΡΤ. Η υποκριτική ήταν ο λόγος που τα αφήσατε αυτά;
Εν ολίγοις, ναι. Και η νομική και η δημοσιογραφία μου άρεσαν πολύ σαν αντικείμενα. Αλλά όταν πρωτομπήκα στην Δραματική Σχολή, ένιωσα ότι δεν συγκρίνεται η ευχαρίστηση του να ασχολείσαι όλη μέρα, όλο το 8ωρο ή το 10ωρο ή το 12ωρο της εργασίας σου, με κάτι που πραγματικά αγαπάς. Ξαφνικά η κούραση γίνεται γλυκιά, η εξουθένωση γίνεται πιο ήπια. Είδατε και την παράσταση. Είναι μια παράσταση αρκετά κουραστική, θέλει αγάπη για το αντικείμενο, θέλει πάθος, θέλει δόσιμο. Και αυτό το δόσιμο, εγώ δεν είχα πολύ διάθεση να το δώσω, να το προσφέρω σε κάποιο αντικείμενο που δεν με παθιάζει, που δεν με τρελαίνει. Δεν ήταν λοιπόν ούτε οι νομικές σπουδές, ούτε η δημοσιογραφία το απόλυτο μου κάλεσμα. Ήταν όμως η υποκριτική και το θέατρο, και το σινεμά, και η τηλεόραση. Όλα μου αρέσουνε, όλα τα αγαπάω και σε όλα θέλω να βρίσκομαι. Οπότε ήτανε νομίζω μια καλή συγκυρία, που το θέλω μου ταυτίστηκε με τον επαγγελματικό μου βιοπορισμό.
Ήτανε δηλαδή το παιδικό σας όνειρό να ασχοληθείτε με την ηθοποιία;
Όχι τόσο. Στην παιδική μου ηλικία ήμουν πάρα πολύ καλή θεατής. Εξαιτίας της μητέρας μου, είχα πάει σε πάρα πολλές παραστάσεις παιδικές και ενηλίκων. Έχω δει πολλές παραστάσεις στη ζωή μου και αγαπούσα το θέατρο πάρα πολύ, πάρα πολύ. Έβλεπα και σειρές και σινεμά. Με τον μπαμπά μου πήγαινα σινεμά, με την μαμά μου πήγαινα θέατρο και στην τηλεόραση έβλεπα αρκετές σειρές. Ήμουνα πολύ καλή θεατής. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να το κάνω επαγγελματικά. Προέκυψε αυτό. Στο μυαλό μου είχα πάντα, ότι θα πάω στο Πανεπιστήμιο, θα σπουδάσω κάτι, και θα γίνω κάτι. Αλλά δεν ήμουν το παιδάκι που έλεγα από μικρή τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, γιατί δεν το είχα βρει.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που αποτέλεσαν έμπνευση για σας; Και αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
Έμπνευση Έλληνες καλλιτέχνες αποτέλεσαν αφού έγινα ηθοποιός. Προηγουμένως θαύμαζα αρκετούς ηθοποιούς, αλλά δεν με έκανε κάποια θεατρική προσωπικότητα, ας πούμε, να θέλω να γίνω ηθοποιός. Άπαξ και έγινα ηθοποιός, η Μιμή Ντενίση, η Ελένη Ράντου, η Ταμίλλα Κουλίεβα, η Νένα Μεντή είναι γυναίκες που θαυμάζω πάρα πολύ και για τις ικανότητες τους στο γράψιμο και στην σκηνοθεσία. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ ως ηθοποιοί και θα ήθελα να τους μοιάσω στο πόσο πολυτάλαντες και πολύπλευρες είναι.
Από την υποκριτική, τι σας αρέσει περισσότερο το θέατρο, η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;
Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στον κινηματογράφο και ίσως γι’ αυτό τον ξεχωρίζω πιο πολύ απ’ όλα, είναι ότι οι ταινίες μένουνε για πάντα. Και αν είναι καλές μένουν πραγματικά για πάντα. Το θέατρο έχει αυτή την θνησιμότητα. Έχει το μυστήριο αυτό, ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική. Είδατε μια παράσταση, η επόμενη μέρα ήταν μια άλλη παράσταση, η παρεπόμενη ήταν μια άλλη παράσταση. Μοιάζουν οι παραστάσεις μεταξύ τους, αλλά δεν είναι ποτέ οι ίδιες, γιατί το κοινό αλλάζει και εμείς είμαστε διαφορετικοί. Αυτό λοιπόν που μου αρέσει στον κινηματογράφο είναι, ότι είναι για πάντα. Και επίσης, επειδή είναι ένα σπάνιο είδος στην Ελλάδα. Υπάρχουν ηθοποιοί που μπορεί να δουλεύουν τριάντα χρόνια και να μην έχουν κάνει καμία ταινία. Συμβαίνει αυτό. Εγώ, αυτές οι λίγες ταινίες που έχω κάνει, τις έχω σαν καμάρι, τις έχω σαν παράσημο, τις αγαπάω και βλέπω ότι έχουν και διάρκεια στον χρόνο. Οπότε θα ξεχωρίσω τον κινηματογράφο μόνο και μόνο γι’ αυτό τον λόγο, για το αποτέλεσμα που έχει, ότι μένει. Το θέατρο έχει κάτι μοναδικό, ανεπανάληπτο και δεν μπορώ να το αποχωριστώ γιατί είναι αυτή η επαφή με τον κόσμο, που είναι κάτι εντελώς μαγικό όταν συμβαίνει. Και η τηλεόραση επίσης μου αρέσει γιατί έχει κάτι άλλο μαγικό, έρχεσαι σε επαφή με πολύ κόσμο και αυτό επίσης είναι κάτι πολύ ανεκτίμητο. Οπότε κάθε είδος έχει κάτι το οποίο μου προξενεί έλξη.
Τι προτιμάτε να παίζεται δραματικούς ή κωμικούς ρόλους;
Εμένα το αγαπημένο μου είδος είναι η dramedy ή η comedy. Dramedy δηλαδή έχει περισσότερα στοιχεία δράματος, αλλά έχει και μια ανάλαφρη νότα ή η comedy που έχει ανάλαφρη νότα, με κάποια δραματικά στοιχεία. Γιατί αυτό μου φαίνεται ότι είναι πιο κοντά στη ζωή.
Υπάρχουν συνεργασίες που έχετε ξεχωρίσει;
Ναι, είναι πολλές. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Σχεδόν όλες μου οι συνεργασίες ήταν πετυχημένες. Και πετυχημένες, δεν μιλάω μόνο εμπορικά, μιλάω κυρίως ότι πέρασα καλά, αγάπησα, αγαπήθηκα. Ένιωσα ότι πάω ένα βήμα μπροστά καλλιτεχνικά. Ελάχιστες συνεργασίες δεν θεώρησα ότι μου έδωσαν κάτι, και δεν μου πρόσφεραν κάτι. Κάθε νέο βήμα είναι και κάτι νέο. Προσθέτει κάτι νέο σε μένα και το αγκαλιάζω, και το χαίρομαι αυτό.
Από όλους τους ρόλους που έχετε παίξει, ποιος ήτανε πιο κοντά στον χαρακτήρα σας;
Ίσως ο πιο ωραίος ρόλος που έχω παίξει και που ταιριάζει λίγο στον χαρακτήρα μου -γιατί έχω παίξει, ας πούμε και την Ζαχαρούλα στο «Σμύρνη μου Αγαπημένη», αλλά δεν μοιάζουμε, δεν έχουμε κοινές συνιστώσες, είναι κάτι τελείως διαφορετικό μια υπηρέτρια του 1920- είναι η Κατερίνα που έπαιξα στο «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ», γιατί έφερε τη χαρά της ζωής. Είναι ο ρόλος που αγάπησα περισσότερο από όλα και μου έδωσε στην δική μου προσωπικότητα στοιχεία. Ήταν μια κοπέλα που στο πρώτο επεισόδιο μαθαίνει ότι θα πεθάνει σε έξι μήνες, και μαθαίνει να ζει αλλιώτικα. Μαθαίνει να ζει με ημερομηνία λήξης. Και συνειδητοποιούμε οι θεατές ότι μάλλον όταν ο άνθρωπος ζει με ημερομηνία λήξης, επειδή δε παίρνει ως δεδομένη τη ζωή του και δε νιώθει αθάνατος, ενώ είμαστε τόσο θνητοί όλοι, ίσως βρίσκει το νόημα της ζωής. Και το νόημα της ζωής είναι αυτό, να μην νιώθεις ότι θα πεθάνεις σε πάρα πολλά χρόνια, να νιώθεις ότι η ζωή είναι μικρή και ότι πρέπει να την χαρούμε τώρα, όχι αύριο.
Πόσο μεγάλο ρόλο πιστεύετε ότι έπαιξε η ωραία εμφάνιση σας στην μέχρι τώρα πορεία σας;
Έπαιξε σημαντικό ρόλο έτσι κι αλλιώς, γιατί με την μορφή μας παίζουμε. Η μορφή μας είναι μέρος του ρόλου κάθε φορά, δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Πολλές φορές ίσως έπαιξε θετικό ρόλο, κάποιες άλλες φορές σ’ ένα ρόλο που δεν θα ήταν χρήσιμο αυτό, να ήταν και ανασταλτικός παράγοντας.
Έχετε θαυμάσει την ερμηνεία κάποιου συναδέλφου σας;
Άπειρες φορές, πάρα πολλές φορές. Όταν είδα την Μαρία Ναυπλιώτου στο Masterclass, μετά έκλαιγα από το πόσο ολοκληρωμένη ήταν αυτή η ερμηνεία και πόσο αψεγάδιαστη μου φάνηκε. Συνεχίζω να βλέπω θέατρο παρόλο, που παίζω στο θέατρο, γιατί θεωρώ ότι ποτέ δεν σταμάτησα να είμαι και θεατής.
Με ποιον καλλιτέχνη θα θέλατε να συνεργαστείτε στο μέλλον;
Έχω πάρα πολλούς στο μυαλό μου αλλά δεν θα το πω. Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που δεν έχω συνεργαστεί ακόμα και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους, γιατί τους θαυμάζω πολύ, και μου αρέσουν πολύ οι δουλειές τους. Και σκηνοθέτες, και ηθοποιούς.
Έχει υπάρξει κάποια δουλειά που μετανιώσετε που την κάνατε;
Όχι, όχι. Δεν έχει συμβεί αυτό ακόμα, ευτυχώς. Και δεν θα ‘θελα να μου συμβεί. Ακόμα και οι κακές συνεργασίες, που είναι ελάχιστες, στο τέλος της ημέρας, αφού δεν με σκότωσαν, με ‘κάναν πιο δυνατή.
Ποια είναι τα πράγματα που κάνουν την καθημερινότητα σας όμορφη;
Είμαι άνθρωπος που ευχαριστιέται με πολύ απλά πράγματα. Μπορεί να είναι το ότι δεν χρειάζεται να βάλω ξυπνητήρι μια μέρα -σπάνια θα γίνει αυτό- αλλά θα το χαρώ. Μπορεί να είναι μια πολύ ωραία γυμναστική που θα κάνω και θα νιώσω πολύ ωραία ευεξία. Μια ωραία βόλτα με τα πόδια, ένα όμορφο ταξίδι, οι διακοπές με τους αγαπημένους μου. Άπειρα πράγματα καθημερινά που μέσα στον χρόνο μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένη. Αλλά είναι πάρα πολύ απλά. Ένα ωραίο φαγητό, μια ωραία κουβέντα με μια φίλη μου. Γενικά η επαφή με την φύση και τον άνθρωπο όταν είναι πετυχημένη, είναι πηγή ευτυχίας.
Ο έρωτας πόσο σημαντικό ρόλο παίζει για εσάς;
Ο έρωτας είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Ζεις χωρίς αυτόν, αλλά με αυτόν είναι σαν να ολοκληρώνεται η ύπαρξη σου. Οπότε θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και πηγή έμπνευσης.
Με τον σύντροφο σας, τον Γιάννη Τσιμιτσέλη, ζείτε μαζί και μοιράζεστε μια κοινή ζωή. Ποιες ευκολίες και ποιες δυσκολίες έχει αυτό;
Για μένα η συντροφικότητα με την όμορφη, υπέροχη έννοια του όρου είναι το πιο όμορφο πράγμα. Δυσκολίες έτσι κι αλλιώς έχει η καθημερινότητα, είτε είσαι μόνος σου, είτε είσαι με κάποιον. Οι δυσκολίες είναι μέσα στην ζωή. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς δυσκολίες. Οπότε καλό είναι όταν έρχονται αυτές, να έχεις παρέα ή όταν έρχονται δυσκολίες ανάμεσα στο ζευγάρι, απλά να μπορούν να ξεπεραστούν.
Τι ακολουθεί για εσάς μετά τις εμφανίσεις σας στο θέατρο; Ποια είναι τα σχέδια σας;
Ακόμα δεν έχω κάτι να ανακοινώσω, κάτι κλεισμένο, κάτι που ξέρω ότι μπορώ να σας πω. Έχουμε ακόμα έτσι κι αλλιώς αρκετό δρόμο μπροστά μας. Η παράσταση είναι μέχρι 13 Απριλίου. Συνεχίζει με επιτυχία. Έχω κάποιες σκέψεις, έχω κάποιες συζητήσεις αλλά τίποτα σίγουρο και τίποτα ανακοινώσιμο. Αλλά είμαι πολύ αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά και, θα γίνουν και επόμενα ωραία καλλιτεχνικά βήματα.
Συνέντευξη: Μαρία Κρασσά (editor, artandyou.gr team)
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Κατερίνας Γερονικολού
