Νέος, ωραίος, έξυπνος, καλό παιδί και πάνω απ’ όλα ταλαντούχος ηθοποιός, ο Βασίλης Ντάρμας είναι ένας άνθρωπος που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Γεννήθηκε στην Πάτρα, αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών και έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις όπως “Φιλουμένα Μαρτουράνο”, “Αμαντέους”, “Οιδίπους Τύραννος”, Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα”, στον κινηματογράφο στην ταινία “18”, ενώ στην τηλεόραση έπαιξε πλάι στον Σπύρο Παπαδόπουλο στην πετυχημένη σειρά που αγάπησε το τηλεοπτικό κοινό “Κάνε ότι κοιμάσαι”.
Βασίλη τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Που σε βρίσκουμε;
Θα με βρείτε στο Εθνικό Θέατρο από 28 Νοεμβρίου – πρεμιέρα – και έπειτα στην παράσταση “Μάνα Κουράγιο” του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού με την υπέροχη πρωταγωνίστρια Μπέτυ Αρβανίτη. Θα είναι μια πάρα πολύ όμορφη δουλειά με έναν υπέροχο θίασο, σχεδόν 20 άτομα, στο κτίριο Τσίλερ στην Κεντρική Σκηνή, το οποίο θα πάει μέχρι αρχές Φεβρουαρίου.
Θέλω να μου πεις λίγα λόγια για σένα. Που μεγάλωσες; Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε κωμόπολη και όχι στην Πρωτεύουσα. Είμαι από την Πάτρα. Μεγάλωσα εκεί, σ’ αυτές τις κλασσικές γειτονιές με τα παιδιά που ήταν κάτω από τις 7 το απόγευμα, με ούτε κινητά, ούτε τίποτα. 7 η ώρα άτυπος κανόνας, 6:30 μην σου πω κάτω. Μπάλα, κυνηγητό, κρυφτό, αμαξάκια, αλάνα, ποδόσφαιρο, ματωμένα γόνατα, γρατζουνιές. Όλα αυτά τα υπέροχα παιδικά χρόνια που για μένα θα πρέπει να ζήσει ένα παιδί. Δηλαδή να λερωθεί και να παίξει.
Ποια γενιά σου αρέσει πιο πολύ; Αυτή που είχες ζήσει τότε ή αυτή που βλέπεις τώρα? Θα μπορούσες να ήσουν παιδί αυτής της εποχής;
Με τα μυαλά που έχω σίγουρα όχι. Τώρα τα παιδιά έχουν συμβιβαστεί σε μια άλλη μόδα, αυτό που λέμε έχουν κάνει adapt. Εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζω το μεσημέρι μετά το σχολείο, να έχω το φροντιστήριο και το απόγευμα μαζευόμασταν και παίζαμε. Στόχος μας ήταν να παίξουμε και να βρεθούμε όλοι μαζί. Τώρα δεν είναι ότι δεν υπάρχει, πιστεύω ότι υπάρχει, βλέπω ανά γειτονιές παιδιά να παίζουν, αλλά βλέπω περισσότερο κινητό στο χέρι. Άλλη συμπεριφορά, σίγουρα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο αιχμηρά. Δεν υπάρχει σύγκριση. Ο ίδιος βαθμός είναι και στα κορίτσια και στα αγόρια. Έχει αλλάξει το λεξιλόγιο, έχει αλλάξει η νοοτροπία, έχει αλλάξει η μόδα, η ατμόσφαιρα του παιδιού. Είναι πολύ πιο απότομα, πιο επιφανειακά. Είναι πολύ εξαρτημένη η σχέση τους με την τεχνολογία. Και εγώ κάθομαι στο κινητό, αλλά είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτό το φεύγω και δεν είναι απαραίτητο να πάρω κινητό μαζί μου.
Ποια είναι η γνώμη σου για το μπούλινγκ που υπάρχει σε ένα μεγάλο βαθμό αυτή την εποχή; Η καθημερινότητα κατακλύζεται από αυτό και κυρίως το βλέπεις ότι ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία. Εσύ έχεις δεχθεί κάποιο είδους μπούλινγκ; Ξέρω ότι έχεις το σύνδρομο Tourette που το αντιμετωπίζεις από μικρό παιδί.
Το να έχεις σύνδρομο από μικρό παιδί νευρολογικού περιεχομένου, σίγουρα λόγω μη παιδείας που έχουμε τα παιδιά στο σχολείο δεν είναι εκπαιδευμένα, οπότε λογικό είναι να σχολιάζουν, να επικρίνουν, να κάνουν χιούμορ με αυτό, να κάνουν ότι δεν το βλέπουν ενώ το βλέπουν. Διάφορες αντιδράσεις, εξαρτάται την παιδεία κάθε παιδιού. Δεν είχα ακραία περιστατικά γιατί λίγο πολύ ήμουν κι ένα παιδί που δεν αντιδρούσε. Δεν ήταν τόσο εύκολο να έρθεις και να με χλευάσεις. Δεν ήμουν ποτέ να δέρνω. Ήμουν πολύ ευγενικός και πολύ ήσυχος, απλώς δεν ήθελα να δώσω χώρο. “Οκ στοπ, το κόβεις τώρα”, το έκανα. Οπότε δεν ήταν εύκολο να έχω νιώσει τόσο πολύ το μπούλινγκ. Η χειρότερη περίπτωση ήταν στο Λύκειο, ήταν ένα παιδί που πέρναγε πολύ δύσκολα και τα έβγαζε στο σχολείο και για κάποιο λόγο το έβγαζε σε μένα γιατί ήμουν ο μόνος που του απαντούσε πίσω. Έλεγε διάφορες κουβέντες και ήμουν ο μόνος που δεν πέρναγε αυτό που ήθελε να περάσει… Και αυτό του την έδινε.
Πως ξεκίνησες την ηθοποιία;
Πάντα είχα μια μικρή ροπή προς τις Τέχνες. Δηλαδή είχα με την μουσική και τον αθλητισμό. Ή ποδόσφαιρο και πολεμικές τέχνες ή υποκριτική και μουσική. Τα έκανα όλα. Και μουσική έκανα, κιθάρα, πολεμικές τέχνες, αλλά όσο μεγάλωνα είχα πάει να δω μια – δυο παραστάσεις και με το σχολείο και μετά πηγαίναμε με τους γονείς μου και πήγα σε ένα θέατρο, στο Ρωμαϊκό Θέατρο στην Πάτρα που ερχόντουσαν παραστάσεις από Αθήνα και έβλεπα αυτές τις φιγούρες, αυτούς τους ανθρώπους που ανέβαιναν σε μια σκηνή, υποδύονταν ρόλους και σκεφτόμουν τι ενδιαφέρον έχει αυτό τώρα. Έχει ντυθεί και έχει πάρει χίλιους ανθρώπους με το μέρος του. Και εγώ κάθομαι και το βλέπω αυτό. Και λέω ουάου, αυτό είναι τεράστια δύναμη, μου έκανε το κλικ. Μ’ αρέσει αυτό. Και στις ταινίες που έβλεπα και στην τηλεόραση, πήγαινα στο δωμάτιο και έπαιζα μόνος μου. 14 ετών είπα στην μάνα μου “Ρε συ μάνα, πάμε να το προσπαθήσουμε?” και μου είπε πάμε. Ήταν και οι γονείς μου ανοιχτοί. Γράφτηκα σε ένα ερασιτεχνικό σεμινάριο, ήμουν ο μικρότερος εκεί, 14 ετών, οι υπόλοιποι ήταν από 20 και πάνω, έως 40 και γυρνάω σπίτι μετά από ένα πεντάωρο μάθημα και μου κάνει η μάνα μου “όλα καλά?” και της απάντησα “αυτό είναι, βρήκα τι θέλω να κάνω”. Και από τότε κλείδωσα. Ευτυχώς είχα και καλό δάσκαλο, τον Γεράσιμο Ντάβαρη, δεν μου χαρίστηκε και δεν με χάιδεψε ποτέ. Με εκτίμησε και με αγάπησε με πολύ στοργή. Έμαθα ξανά από την αρχή την αλφαβήτα. Εκεί η υπόσταση του σχολείου, τελείωσε μπαμ. Ξεκίνησα πάλι από την αρχή.
Τι αγαπάς πιο πολύ, το θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση και σε ποια σειρά τα έβαζες;
Θέατρο-κινηματογράφος-τηλεόραση. Με πολύ μικρή διαφορά ανάμεσα στα πρώτα δυο γιατί ο κινηματογράφος είναι απίστευτη τέχνη. Ο κινηματογράφος συμπληρώνει πολύ πολύ μικρά πεδία του θεάτρου. Ότι πρέπει να εκτονώσεις στην σκηνή πάνω, στην κάμερα πρέπει να τα μαζέψεις για να βγουν εις διπλούν στον θεατή.
Έχεις παίξει σε μια σειρά με πλειάδα γνωστών ηθοποιών, έχει αποσπάσει το πρώτο βραβείο καλύτερης τηλεοπτικής σειράς στον 18ο Διεθνή Διαγωνισμό της Σεούλ, International Drama Awards το 2023, είναι η σειρά “Κάνε ότι Κοιμάσαι” που παιζόταν στην ΕΡΤ για δυο χρόνια. Θέλω να μου πεις τι έχεις να θυμάσαι από εκείνη, ποιο ήταν το συστατικό που την αγάπησε το κοινό και τι έχεις αποκομίσει από τον ρόλο του Μάκη;
Πολύ ωραίες ερωτήσεις και οι τρεις. Θα ξεκινήσω με το πολύ σημαντικό για μένα και για τους ηθοποιούς ότι έγινε ακρόαση και εγώ όχι μόνο το επικροτώ και το χειροκροτώ, μπράβο τους που κάνανε ανοιχτή ακρόαση και με ρόλους βασικούς. Ο Μάκης, ο Χρήστος, παιδιά του σχολείου ήταν βασικοί χαρακτήρες. Δεν πήγαν με γνωριμίες. Θα μπορούσαν πολύ άνετα να το κάνουν, κάνανε ακρόαση, πήγα, με είδε και με ήθελε. Θα φανεί πολύ κλισέ, είναι από τις σπάνιες δουλειές που λες πέρασα ωραία. Ωραία γιατί ήταν ωραίοι άνθρωποι κυρίως. Μετά από τρία χρόνια βάζω μέσα και τα γυρίσματα, κρατάμε επαφές με όλους. Ήταν ένα καστ στο οποίο υπήρξε ένας πολύ ωραίος κοινός κώδικας. Και νομίζω ότι ήταν από τα συστατικά της επιτυχίας. Δώσανε τον καλύτερο τους εαυτό και ο Πανταζούδης και ο Κυράνης. Υπήρχε ελευθερία στους ηθοποιούς να δοκιμάσουν πράγματα. Ο Μάκης ο ρόλος μου, ήταν τρομερός χαρακτήρας. Ο Μάκης για μένα συμβολίζει ένα πολύ ουσιώδες πρόβλημα που συμβαίνει στην Ελλάδα σε συνδυασμό με τα δυο παιδιά που του έκαναν μπούλινγκ. Βλέπεις πως ένα παιδί εσωστρεφές, που έχει μεγαλώσει με αυτές τις δυσκολίες, χωρίς μητέρα και χωρίς πατέρα, χωρίς βοήθεια, μόνο με την γιαγιά του, ένα παιδί που δεν είχε φίλους, ένα παιδί που δεν είχε κοινωνικές δεξιότητες, πως παλεύει να ανταπεξέλθει στο σχολικό και κοινωνικό πρότυπο. Πως λειτουργούν τα παιδιά γενικότερα. Και είδαμε πως ένα παιδί μπορεί να χάσει τον χαρακτήρα του, να αλλάξει, να γίνει αυτός ο θύτης όταν το μόνο που παίρνει πίσω αντί να είναι αγάπη, είναι κάτι άλλο και πως με την αγάπη και την φροντίδα μπορεί να επανέλθει. Μιλάει για αυτά τα παιδιά.
Αν ήταν να διαλέξεις κάποιον άλλον ρόλο, θα διάλεγες πάλι τον Μάκη;
Ξεκάθαρα τον Μάκη. Ήταν τρομερό να μου στέλνουν παιδιά στο messenger , μου λέγανε σε ευχαριστώ, είδα τον Μάκη και είμαι από αυτά τα παιδιά που δεν περνάω καλά στο σχολείο. Μιλούσε για όλα αυτά τα παιδιά που έχουν έναν ουσιαστικό πυρήνα μέσα τους και απλώς δεν μπορούν να το εκφράσουν, είτε γιατί δεν τα αφήνουν τα άλλα παιδιά, είτε να έχουν μια δυσκολία να το εκφράσουν.
Ποια σκηνή σε έχει δυσκολέψει ποιο πολύ, σε έχει συγκινήσει πιο πολύ και σε έχει εξιτάρει πιο πολύ;
Δεν είναι από τη σειρά, είναι στο θέατρο κυρίως. Με δυσκόλεψε αρκετά ο Βικτώρ, πάνω στην Θεσσαλονίκη, από την παράσταση “Βικτώρ, τα παιδιά στην εξουσία”, σε σκηνοθεσία Αναστασάκη. Ήταν μια σκηνή που είχε κάτι μονολόγους που ήθελαν πολύ δουλειά για να το κατανοήσεις και να ερμηνεύσεις. Ήταν μεγάλος ο βαθμός δυσκολίας. Με έχει συγκινήσει και με έχει εξιτάρει πιο πολύ “Ο Σκύλος”. Ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Τελευταία παράσταση, τελευταία σεζόν, το έργο τελειώνει με το “μπορώ να καταφέρω τα πάντα?”. Αυτή ήταν η τελευταία ατάκα που την λέει ο Κρίστοφερ γενικά στον κόσμο και τον εαυτό του. Λίγο η τελευταία παράσταση, λίγο αυτό που με είχε γεμίσει, λίγο ο κόσμος αυτός, δεν μπορούσα να κρατηθώ, είχα βουρκώσει. Είχε πολύ έντονες σκηνές. Έχω κάνει παράσταση με 38 πυρετό και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Έλεγα ?”Βασίλη κάντο και ψόφα”. Δεν έκανα ποτέ καμία έκπτωση. Ήταν κάτι που με εξίταρε.
Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει μέχρι τώρα; Από τους καθηγητές, από τους συναδέλφους, από την οικογένεια.
Στο θέατρο έμαθα να είμαι ταπεινός και οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι ευγενικός με τους ανθρώπους και να έχεις αγάπη μέσα σου.
Τι θα ήθελες να αλλάξεις στην χώρα που ζούμε? Αισθάνεσαι ποτέ την ανάγκη να τοποθετηθείς για κοινωνικά, για πολιτικά θέματα;
Όταν τελείωσα την σχολή είπα στον εαυτό μου ότι δεν έχεις μελετήσει πολύ, είσαι λίγο αδιάβαστος. Και ξεκίνησα να διαβάζω ιστορία και συνεχίσω να διαβάζω όσο μπορώ. Ανακάλυψα πολλά πράγματα και αυτό με έκανε να ασχολούμαι με την ιστορία γενικότερα. Πολιτική, ιστορία, τα πάντα. Έχεις την υποχρέωση, καλώς ή κακώς σε αφορά το να μιλάς για αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτά γράφανε και οι συγγραφείς στα παλιά τα χρόνια, αυτά συνεχίζουν και γράφουν κι από αυτά ανεβαίνουμε στην σκηνή και παίζουμε. Προσπαθώ να είμαι ενεργός, ψηφίζω εννοείται. Τώρα τι θα άλλαζα? Σκέφτομαι κάτι, είναι λίγο κακό, αλλά είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στην κοινωνία αυτή που εγώ αυτό που θα άλλαζα είναι 57 ψυχές που έχουν πεθάνει, θα τις έφερνα πίσω στη ζωή και στην θέση τους θα έβαζα κάποιες άλλες που φοράνε γραβάτα. Θα έβαζα 57 γραβάτες στην θέση τους, να μας χαιρετίσουν. Δεν είναι ωραίο αυτό που λέω και το αναγνωρίζω. Το να πάρεις επίσης πρωτοβουλία να αλλάξεις μόνος σου κάτι, είναι αρχή του φασισμού λένε, οπότε θα προσπαθούσα να βοηθήσω κάπως, με κάποιον τρόπο να αλλάξουμε την καινούργια κουλτούρα που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, πιστεύω ότι είναι ο εγωισμός και το συμφέρον, να την αλλάξουμε αυτή και να πάμε στο εμείς, στο μαζί και όχι στο σε σπρώχνω για να ζήσω εγώ, γιατί έτσι κάπως εκπαιδευόμαστε. Και οι πολιτικοί μας είναι έτσι. Οπότε θα προσπαθούσα να συμβάλω σε αυτό.
Στη ζωή σου αναζητάς τις αλλαγές ή είσαι λίγο των σταθερών πραγμάτων;
Μου αρέσουν οι αλλαγές. Ότι τελειώνει για κάποιο λόγο τελειώνει. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Θα με ρωτούσες “Βασίλη τα έχεις δοκιμάσει;”, όχι θα σου πω γιατί δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Μου αρέσει η ισορροπία, η σταθερότητα, το πρόγραμμα αλλά μου αρέσουν και οι μετατοπίσεις, οι αλλαγές παραστάσεων, με κίνητρο πάντα να γίνεις καλύτερος, να εξελίσσεσαι. Είτε αυτό είναι ένα ταξίδι, είτε να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους.
Πες μου λίγα λόγια για το κίνημα “Me too”. Στην Ελλάδα άργησε να έρθει. Είσαι υπέρ αυτού του κινήματος; Υπάρχει δικαιοσύνη;
Είμαι πολύ υπέρ αυτού του κινήματος. Και καλώς που έχει συμβεί. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Και ίσα ίσα θα πρέπει να πάρει και περισσότερη δύναμη. Είμαστε και λίγο του φαίνεσθαι. Θα μιλήσω για τον χώρο μου. Γενικά στην θεωρία είμαστε πολύ καλοί. Στην πράξη έχουμε ένα πρόβλημα, είμαστε λίγο πίσω ακόμα. Οπότε μας νοιάζει μερικές φορές πιο πολύ η εικόνα, παρά η ουσία. Ή τι έγινε, θα το φέρουμε κι εμείς εδώ, χωρίς απαραίτητα να το υποστηρίζουμε ή να το εφαρμόζουμε. Μπορεί να κάνω λάθος, δεν είμαι απόλυτος, όμως αυτό παρατηρώ. Δικαιοσύνη υπάρχει όταν είσαι κάποιος που δεν έχεις κάποιο πολιτικό μέσο, όταν έχεις πολιτικό μέσο ή είσαι σημαντικός ή έχεις κάποιου είδους εξουσία την οποία μπορείς να την χρησιμοποιήσεις δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη. Στην κοινωνία μας η δικαιοσύνη, έχει μπει σε ένα συρταράκι, στο τελευταίο και υπάρχει θεωρητικά. Απλά, όταν έχεις φίλο σου την εξουσία, με οποιοδήποτε τρόπο, δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη. Την δικαιοσύνη την φτιάχνεις όπως θες εσύ. Η χώρα κυβερνάτε από την μαφία πιστεύω και οι πολιτικοί είναι απλώς υπάλληλοι οι οποίοι ασκούν τα μεταπτυχιακά τους. Ότι γίνεται μπαίνει στο συρτάρι ή κάτω από μια άσφαλτο. Η πολιτική είναι μια βιτρίνα η οποία ασκεί υπαλληλίστικη συμπεριφορά και η νύχτα έχει μια άλλη δύναμη. Και γι’ αυτό δεν υπάρχει παιδεία και βλέπουμε στα σχολεία αυτές τις συμπεριφορές, γι’ αυτό κλείνουν τα νοσοκομεία και δεν έχουν γιατρούς. Τα ψυχοφάρμακα στην Ελλάδα έχουν ανέβει 80%. Οδεύουμε σε μια μαυρίλα, σε έναν σκοταδισμό. Και η λύση για αυτά είναι ένα panic button ή τιμωρία ή γκλοπ ή φυλακή ή πρόστιμο.
Ζήσαμε μια εποχή εγκλεισμού, η εποχή του κορονοιού, που όλα πήγαν πίσω, ο άνθρωπος και η κοινωνία πήγε πίσω και κοινωνικά και ψυχικά. Πως το είχες ζήσει εσύ τότε;
Τερμάτισαν οι ψυχικές ασθένειες. Καλά τρομερό πείραμα. Είδε πολλά πράγματα ο κόσμος, γενικά για το τι μπορεί να συμβεί και το πως αντιμετωπίστηκε αυτή η κλεισούρα. Και το πόσο δύσκολα, ακόμα να βγεις έξω και να κάνεις μια βόλτα, ποιες είναι οι συνέπειες αυτού, γιατί οι άνθρωποι τρώγανε ξύλο. Εγώ το θεωρώ σημαντικό χωρίς λόγο, γι’ αυτό το λέω. Εκεί είδαμε τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνίας που είχε μια ρουτίνα, έγινε κάτι, ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια του και εκεί βγήκανε όλα τα ψυχοσωματικά των ανθρώπων. Η ενδοοικογενειακή βία ανέβηκε στα ύψη, τα ψυχοφάρμακα ανέβηκαν στα ύψη, ήταν δύσκολο. Ήταν πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους. Δηλαδή η εργασιοθεραπεία και όλο αυτό που είχες ένα πρόγραμμα και ξαφνικά δεν ήταν εύκολο για πολλούς ανθρώπους. Το μόνο καλό που πιστεύω ότι υπήρξαν και δυο καλά, είναι ότι καθάρισε η ατμόσφαιρα γενικά και οι άνθρωποι δεν ήταν στις καφετέριες. Βγαίνανε στα πάρκα και κάπως υπήρξε μια άλλη μάζωξη, λίγο πιο κοντά στη φύση, στο έξω και όχι σε ένα καναπέ με ένα καφέ. Λίγο καλύτερη επικοινωνία.
Θα σου άρεσε να μένεις μόνιμα στην Πάτρα ξανά;
Ο λόγος που είμαι μέρος αυτού του συστήματος και θα συνεχίσω να είμαι, είναι επειδή αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και πρέπει να ανταπεξέλθω σε αυτό. Σε κάποια ηλικία θα ήθελα να φύγω λίγο πιο μακρυά. Πάτρα σίγουρα όχι. Να είναι καλά η Πάτρα, την αγαπώ πάρα πολύ, δεν λέω τίποτα αρνητικό, είναι η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα και πραγματικά είναι μια παρατημένη αλλά όμορφη πόλη. Κάπου λίγο πιο ήσυχα θα πήγαινα, στο χωριό μου ίσως, στο Τρίκορφο Δωρίδος, έξω από την Ναύπακτο ή σε ένα νησί. Ακόμα και Αθήνα, αλλά έξω από την Αθήνα, εντός Αττικής. Κάπου όπου κυριαρχεί η ησυχία, να σου κάνουν παρέα τα δέντρα και όχι οι πολυκατοικίες και τα ασθενοφόρα. Κάπου που ο άνθρωπος μπορεί να βρει την ησυχία του. Εγώ που κάπως μεγάλωσα και σε χωριό, αυτό το έχω ανάγκη. Ή να μετακομίσω σε μια κωμόπολη πιο βόρεια, κάπου ψηλά, πιο μαζεμένα, πιο ήσυχα. Αυτό έχει κάτι γοητευτικό πιστεύω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να το κάνω ποτέ αυτό, αλλά είναι γοητευτικό πολύ σαν ιδέα.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Που θα ήθελες να είσαι, τι θα ήθελες να έχεις κάνει; Ονειρεύεσαι την δική σου οικογένεια;
Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα για αρχή να με συντροφεύει και να συντροφεύω έναν άνθρωπο που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μαζί και θα έχουμε κάνει ή θα κάνουμε μια οικογένεια. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω μια οικογένεια και να πω “Βασίλη τώρα θα αφιερωθείς στην οικογένεια σου. Τώρα είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις την πιο ιερή στιγμή της ζωής σου, να αφιερωθείς στο παιδί σου και στην γυναίκα σου”. Οπότε ναι, θα ήθελα να κάνω αυτό , θα ‘ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω και να έχω κερδίσει έναν σεβασμό από τους ανθρώπους που να θέλουν να δουλεύουν μαζί μου. Θέλω σε 10 χρόνια να έχω αναπτύξει τον δικό μου κόσμο και να μην έχω παραιτηθεί και να μην είμαι στάσιμος, να έχω προχωρήσει κάποια βήματα μπροστά.
Βασίλη σε ευχαριστώ για την συνέντευξη. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να εκπληρώσεις όλα σου τα όνειρα.
Συνέντευξη: Μαρία Κρασσά (editor, artandyou.gr team)
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Βασίλη Ντάρμα
