Ή αλλιώς, πως 20 λεπτά είναι αρκετά για να “ξεσκεπάσουν”
Ή αλλιώς, πως 20 λεπτά είναι αρκετά για να “ξεσκεπάσουν” την ομοφοβία του μέσου Έλληνα γονιού;
Όλοι ακούσαμε για το πολυβραβευμένο φιλμ του Σουηδού σκηνοθέτη Christian Zetterberg, λόγω του ντόρου που προκάλεσε τις τελευταίες ημέρες η προβολή του σε σχολική αίθουσα. Συγκεκριμένα – για αυτούς που δεν γνωρίζουν – το φιλμ παρουσιάζει την αλληλεπλιδραση μεταξύ δύο αγοριών. Αλλά ας προχωρήσουμε κατευθείαν στην υπόθεση
Η ιστορία ακολουθεί τους 12χρονους Βίγκο και Νόελ, οι οποίοι μετά από έναν έντονο αγώνα μπάσκετ, επιστρέφουν στο σπίτι και τσεκάρουν ο ένας τα όρια και την αρρενωπότητα του άλλου.
Το βίαιο σταμάτημα ενός αθώου παιχνιδιού φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα τι επιτρέπεται και τι όχι σε μια ανδρική φιλία.
Μια ερώτηση του προπονητή της ομάδας βάζει τους 12χρονους Βίγκο και Νοέλ να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που τους κάνει άντρες.
Αυτό το πολύ μικρού μήκους φιλμ λοιπόν προβλήθηκε στην αίθουσα από μια δασκάλα με σκοπό να εγείρει προβληματισμούς γύρω από την αρρενωπότητα και τα ασφυκτικά στερεότυπα στα οποία καλούνται να ακολουθήσουν – στην προκειμένη οι άνδρες – από τα μικρά τους. Φυσικά στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος ο ηθικό πανικός που προκάλεσε στον μέσο Έλληνα γονιό. Μια ταινία που αποδομει μέσα σε 20 λεπτά τους αστικούς βιολογικούς μύθους περί σκληρής και άθραυστης αρρενωπότητας και αγοριών που γεννιούνται με ένα ειδικό ένζυμο που τα κάνει να θέλουν μονάχα να δέρνονται, ήταν αρκετή για να προκαλέσει το συντηρητικό αίσθημα του μέσου Έλληνα.
Οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι όσο και αν προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε πιο φιλελεύθερες αξίες, πάντα η αντιδράσεις της κοινής γνώμης είναι εκεί για να μας θυμίσουν ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να μην χαρακτηρίζουμε γκέι τσόντα δύο αγόρια τα οποία ανταλλάσσουν ένα awkward αθώο φιλί εντός ενός κλίματος φυσιολογικού πειραματισμού.
Αυτή η σκηνή λοιπόν, ήταν αρκετή για να “ξεσηκώσει” τους γονείς των παιδιών και σε ένα κλίμα παραλογισμού και αδαημοσύνης να επιτεθούν στην δασκάλα και να την κατηγορήσουν ότι προπαγανδίζει στα παιδιά την ομοφυλοφιλία και τα εκμαυλίζει
προβάλλοντας τους (άκουσον άκουσον)ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό περιεχόμενο. Αυτό που ακολούθησε δεν είναι άλλο από ένα κρεσέντο ομοφοβικής ρητορικής υπό τον μανδύα της προστασίας των παιδιών από ερεθίσματα που δεν είναι έτοιμα να αντιληφθούν.
Η alt right Ελλάδα στα καλύτερα της.
Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ύστερα από τις αντιδράσεις έδωσε την δική του απάντηση, υποστηρίζοντας την δασκάλα και το φιλμ “Υπέπεσε στην αντίληψη μας πως η ταινία μας, “Αγόρια στο Ντους”, βρέθηκε στη δημοσιότητα στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο λόγος αφορά στη φερόμενη καταγγελία ενός γονιού, εις βάρος μίας καθηγήτριας που έδειξε την ταινία σε μία ομάδα παιδιών.
Υπήρξαν ισχυρισμοί πως αυτό το μικρού μήκους φιλμ είναι ερωτικού χαρακτήρα και απεικονίζει σεξουαλικές περιπτύξεις μεταξύ παιδιών. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι χωρίς καμία λογική και ως σκηνοθέτες, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως η ταινία και η θεματική της θα μπορούσε να ερμηνευτεί καθ’ αυτόν τον τρόπο. Η ταινία αυτή δε δείχνει απολύτως τίποτα τέτοιο.
Αυτή η παραπληροφόρηση που έχει γιγαντωθεί σε κάποια ελληνικά Μέσα είναι σοκαριστικά λανθασμένη και, πραγματικά,
έχουμε σοβαρές αμφιβολίες πως κάποιος από τους ιθύνοντες αυτών των ισχυρισμών έχει δει την ταινία.
Τα “Αγόρια στο Ντους” αφηγείται μία ιστορία αρσενικής φιλίας, πως δύο πολύ καλοί φίλοι εξερευνούν τις νόρμες της αρρενωπότητας, τι σημαίνει το να ‘γίνεις άνδρας’ και, σε τελική ανάλυση, πως η φιλία τους αυτή δέχεται ταυτόχρονα αμφιβολίες, αλλά και στήριξη από τους ενήλικες γύρω τους.
Είναι ένα παγκοσμίως αναγνωρισμένο φιλμ, με πολλαπλά βραβεία στο ενεργητικό του, συμπεριλαμβανομένου του Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία Μικρού Μήκους για Παιδιά, από το σημαίνον ECFA (Ευρωπαϊκή Ένωση Παιδικών Ταινιών), το οποίο μάλιστα τελεί υπό την αιγίδα πολλών ευρωπαϊκών κινηματογραφικών Ινστιτούτων, ανάμεσά τους και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Το “Aγόρια στο Ντους” χρησιμοποιείται καθημερινά σε εκπαιδευτικές πλατφόρμες σε ολόκληρη την Ευρώπη και το έχουν δει χιλιάδες παιδιά, από την πρώτη του προβολή, το 2021.
Στηρίζουμε απερίφραστα την απόφαση της δασκάλας να χρησιμοποιήσει την ταινία στη σχολική αίθουσα.
Οι ταινίες πρέπει να συζητιούνται και να υπάρχει διάλογος, μα είναι αναμφισβήτητα προβληματικό όταν γίνονται ισχυρισμοί πάνω σε μία ολωσδιόλου λανθασμένη βάση. Ελπίζουμε πως το ελληνικό κοινό θα δείξει την κριτική σκέψη, φιλτράροντας τις πληροφορίες που ανακινούνται αυτή τη στιγμή, και ότι οι άνθρωποι θα βρουν χρόνο να παρακολουθήσουν την ταινία εάν τους δοθεί η ευκαιρία».
Κρίστιαν Ζέτεμπεργκ, σκηνοθέτης.
Εν τέλει, πρόκειται για μια σχετικά αθώα ταινία που πραγματεύεται τα όρια στην αντρική φιλία και την σύγχηση που δημιουργείται σε ένα μικρό αγόρι όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον πραγματικό αυθορμητισμό του, ο οποίος συγκρούεται με τις κοινωνικές νόρμες που
του επιβάλλονται.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε αντιληπτό καθώς τα παρωπιδικά συντηρητικά γυαλιά δεν βοηθάνε στο να γίνει κατανοητό το point του φιλμ. Σε συνέχεια αυτού, προκύπτει η κατάληξη να αποτελεί την ανθρωποφαγία προς την δασκάλας και μια ρητορική ενάντια στην ταινία που ακροβατεί μεταξύ ημιμάθειας και μικροαστισμού.
Για την ιστορία, οι γονείς με έντονο το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ψυχοσύνθεση των παιδιών τους, που παρακολούθησαν δυό αγόρια να ανταλλάσουν ένα φιλί, έκαναν αγωγές στην δασκάλα, κινήθηκαν νομικά εναντίον της και απαιτούν νομικές συνέπειες.
Τι μας μένει λοιπόν από όλη αυτήν υπόθεση; Ότι το μόνο που άλλαξε από τότε που καίγαμε “μάγισσες” στην πυρά, τώρα “καίμε” δασκάλες.
Άρθρο: Αλεξάνδρα Δημητριάδου (editor, artandyou.gr team)
