Η γυναικεία συλλογή Prada FW24 είχε τον τίτλο “Ένστικτο Ρομαντισμού” και ήταν μια εορταστική αναδρομή στην ομορφιά του παρελθόντος. Η Miuccia εξήγησε στον τύπο ότι η ιστορία μας διδάσκει πάντα, ιδίως στις δύσκολες στιγμές. Δεν πρόκειται για νοσταλγία, αλλά για να κατανοήσουμε ποιοι ήμασταν, γιατί ντυνόμασταν έτσι και χρησιμοποιώντας αυτή τη γνώση να προχωρήσουμε μπροστά.
Θα ξεκινήσω με μια αναφορά στην FW24 ανδρική κολεξιόν καθώς αξίζει να εστιάσουμε σε 2 σημεία.
Το 1ο είναι πως το στούντιο ΑΜΟ δημιούργησε τον χώρο της επίδειξης, όπου τα μοντέλα στην ανδρική αλλά και γυναικεία συλλογή περπάτησαν στο ίδιο γυάλινο πάτωμα. Aπό κάτω βρισκόταν φυσικά στοιχεία αντανακλώντας έτσι την αντίφαση μεταξύ της εσωτερικής μας ύπαρξης σε χώρους και της εγγενούς μας σχέση με τον εξωτερικό χώρο. (διατηρώντας την ίδια εγκατάσταση, βλέπουμε πως ο οίκος υποστηρίζει την κυκλικότητα και τη σημασία της σήμερα).
Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία όμως και αυτός είναι ο 2ος λόγος που αναφέρομαι στο τι συνέβη πριν ένα μήνα, αποτέλεσαν μια τελείως διαφορετική, λίγο στερεοτυπική αν μου επιτρέπεται, προσέγγιση ως προς τα δύο φύλα.
Οι άντρες λοιπόν με ένδυση για δουλειά γραφείου εμφανίστηκαν σε ένα μέρος που παρέπεμπε σε εργασιακό χώρο, με λευκό φωτισμό, οι καλεσμένοι κάθισαν σε καρέκλες γραφείου και αμέσως μπήκαμε στο κλίμα του έντονου αστικού ρυθμού ζωής. Παράλληλα, οι άντρες φορούσανε σκούφους που έμοιαζαν κολυμβητικοί συμβολίζοντας έτσι την βουτιά που κάνουμε προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας και ίσως και την ανάγκη μας να έρθουμε σε επαφή με ένα ακόμη φυσικό στοιχείο, το νερό. (Ενδιαφέρον να το δούμε στο street style.)
Οι γυναίκες όμως εξήλθαν σε ένα σκοτεινό περιβάλλον με προ και μεταπολεμικές επιρροές στις σιλουέτες των ρούχων συνυφασμένες με ρομαντισμό . Δεν βλέπαμε τοίχους ή καλεσμένους, όλη η έμφαση δόθηκε στα ρούχα. Τα μοντέλα βγήκαν δυναμικά, απειλητικά θα λέγαμε, και πηγαίναν… Δεν πηγαίναν στην δουλειά αλλά με αυτά τα καπέλα που θύμιζαν στρατιωτικά ή και κράνοι φαινόταν έτοιμες να βγούνε μπροστά, που ακριβώς δεν έχει σημασία.
Προχωρώντας στα στοιχεία που ξεχώρισαν περισσότερο, είδαμε outerwear να συνδυάζονται με πιο chicwear (σίγουρα εδώ διακρίνουμε ένα πάντρεμα ιδεών του Raf Simons και της Miucca Prada). Είδαμε την ανάμειξη υφασμάτων και υφών, που μας επαναφέρει στο ιδανικό σύστημα κυκλικότητας πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πίσω πλευρά των σακακιών ήταν από μετάξι και η μπροστινή από μαλλί. Είναι πρακτικό; Δεν ξέρω, αλλά αυτή η γυναίκα σίγουρα δεν χρησιμοποιεί δημόσια συγκοινωνία. Η δομή των καπέλων είχε μια στρατιωτική αίσθηση, αλλά τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν προσέδωσαν έναν πιο παιχνιδιάρικο και μαλακό τόνο.
Οι τσάντες ήταν περασμένες στον πήχη του χεριού και πιασμένες από κάτι που θύμιζε ζώνη ή και χειροπέδες. Ήταν λοιπόν σαν να κουβαλάνε την πανοπλία τους. Συχνά ο γυναικείος ρουχισμός δεν έχει τσέπες και πολλές φορές το να κρατάς μια τσάντα είναι κάπως δεσμευτικό, οπότε σιγουρά κατ’ αυτόν τον τρόπο η Prada Woman έχει μια ελευθερία κινήσεων, ενώ πάλι πλαισιώνεται όλο αυτό κάπως ρομαντικά βλέποντας τα μοντέλα να ακουμπάνε με έναν τρόπο ευγενή το χέρι τους στο στήθος, αποπνέοντας ευαισθητοποίηση ή και προσήλωση ως προς τα συναισθήματά της, ενώ από την άλλη θα μπορούσε να μαρτυρά και μια κίνηση αυτοπροστασίας.
Είδαμε λουκ καλυμμένα με φιόγκους στη μπροστινή πλευρά ή και λιγότερους, φιόγκους στις φούστες που έδιναν μια πιο γεωμετρική δομή στην πίσω πλευρά και σε μερικά φιόγκους και γούνινα τελειώματα μαζί ,που θα μπορούσαμε να βρούμε λίγο υπερβολικό, όμως επιστρέφουμε στις επιρροές των στρατιωτικών στολών αλλά σε μια πιο τελετουργική διάθεση παρά πρακτική.
Επίσης είδαμε πλεκτά που μας παραπέμψανε στην χαρακτηριστική παλέτα χρωμάτων και πατρόν της συλλογής ‘’so-ugly-it’s-good’’ της δεκαετίας του ’90.
Στο τέλος, ξεφύγαμε από τα chic λουκ και είδαμε ρούχα (πιθανόν από νάιλον και ταφτά) με χαρακτηριστικά χρηστικής ενδυμασίας. Για παράδειγμα, το μωβ λουκ, που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε αν ήταν outerwear ή φόρεμα, αλλά ταυτόχρονα ήταν άκρως θηλυκό με τους ώμους έξω και γάντια. (για χιόνι). Καθώς ενδιαφέρον είχαν και οι αντίστοιχες μαύρες εμφανίσεις μερικές, με την πλάτη έξω. Όλο αυτό ήταν very PRADA ROMANTIC. Δεν θα μας ξάφνιαζε, αν η Prada Woman κατέληγε σε ένα underground rave του Βερολίνου.
Οι εναλλαγές της μουσικής περιστοίχισαν όμορφα το show. Ήταν μια ιστορία αναφερόμενη στο παρελθόν, το παρόν και μέλλον ,και ένας όμορφος χορός μεταξύ θηλυκότητας, αρρενωπότητας, χρηστικής ενδυμασίας, στρατιωτικών στολών καθώς και σιλουετών της δεκαετίας του ‘50 όπου η γυναίκα παρέμενε σπίτι.
Καθώς εξετάζουμε τη συλλογή και τις αντιφάσεις των υφασμάτων , αντιλαμβανόμαστε ότι η συλλογή παίζει με την ευαίσθητη πλευρά της γυναίκας, ενώ ταυτόχρονα αντιστρατεύεται την έννοια της ευαισθησίας – ένα φαινόμενο που συχνά εμφανίζεται στην ιστορία της μόδας για τις γυναίκες. Τι γνώμη θα σχηματίζαμε, για τις γυναίκες αυτές, αν τις συναντούσαμε στο δρόμο και τις βλέπαμε από μπροστά και τι αν τις βλέπαμε από πίσω;
Η συλλογή δημιουργεί μια δυναμική αντίφαση, παρουσιάζοντας ένα παιχνίδι με την επιρροή της ευθραυστότητας και ταυτόχρονα αποπνέοντας μια αίσθηση ανένταχτης δυναμικότητας.
Άρθρο: Ελένη Τσιώνη (Φωτογράφος/Fashion editor, artandyou.gr team)
