Στο Fondazione Prada, στα περίχωρα του Μιλάνου, το σόου της Prada για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2025 αποτέλεσε έναν εντυπωσιακό διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, δομής και αποδόμησης, ομορφιάς και αμφισβήτησής της. Σε ένα αυστηρό σκηνικό με σκαλωσιές, η Miuccia Prada και ο Raf Simons επιχείρησαν να διερευνήσουν τη σύγχρονη θηλυκότητα. Καλεσμένοι όπως η Hunter Schafer, η Simone Ashley και η Karina από τις Aespa παρακολούθησαν ένα ντεφιλέ που έθεσε προκλητικά ερωτήματα: Πόσο η θηλυκότητα αφορά την “παρουσιάσιμη” εμφάνιση; Και για ποιον λόγο;
Η Prada πάντα απέρριπτε την ένδυση με σκοπό την ικανοποίηση του ανδρικού βλέμματος, και αυτή τη σεζόν, μαζί με τον Simons, εμβάθυνε ακόμη περισσότερο σε αυτή τη φιλοσοφία. Φαρδιά φορέματα, φούστες με μέση paperbag και oversized παλτά δημιούργησαν σιλουέτες εσκεμμένα μακριά από τις σωματογραμμές που τονίζουν τη θηλυκότητα. Ακόμα και τα κλασικά σύμβολα της γυναικείας κομψότητας υπέστησαν ανατροπές—οι φιόγκοι ισοπεδώθηκαν , τα floral μοτίβα αποδόθηκαν με την χαρακτηριστικά “άσχημα-γοητευτική” αισθητική της Prada. Στη συλλογή διαφαίνεται έντονα η ατμόσφαιρα των αρχών της δεκαετίας του ’60—μια περίοδος μετάβασης από τη συμμόρφωση της δεκαετίας του ’50 στη ριζοσπαστικότητα των ’70s—μέσα από τις εκκεντρικές λεπτομέρειες: τούφες μαλλιών μπλεγμένες σε κολιέ, γούρια να κρέμονται από λαιμούς πουλόβερ, κοντά φορέματα φορεμένα πάνω από φαρδιά τζιν και “ανασχηματίζοντας” τα μικρά μαύρα φορέματα, αφαιρώντας κάθε ίχνος κομψότητας από αυτά, μέχρι που έμοιαζαν με φορέματα που είχαν αποτύχει.
Τα τραχιά, χοντρά υφάσματα απέρριπταν την ιδέα των απαλά αγγίξιμων, δελεαστικών υλικών. Οι εκτεθειμένες ραφές, οι ακατέργαστες άκρες και οι σκόπιμα τσαλακωμένες υφές παρέπεμπαν είτε στο πέρασμα του χρόνου είτε, ίσως, σε μια πιο αυθόρμητη διάθεση, όπως υπονοούσαν τα “ανακατεμένα” μαλλιά των μοντέλων.
Ωστόσο, η Prada και ο Simons δεν απέρριψαν πλήρως τη σαγήνη. Ορισμένα κομμάτια, όπως οι κοντές γούνινες ζακέτες συνδυασμένες μόνο με γόβες, εξέφραζαν έναν άλλο τύπο απελευθέρωσης—μια δύναμη και μια σεξουαλικότητα που καθορίζονται αποκλειστικά από εκείνη που τα φορά. Ο Simons το περιέγραψε με σαφήνεια: «Όταν σκέφτεσαι τις καθιερωμένες μορφές της γυναικείας ομορφιάς, υπάρχουν πολλοί περιορισμοί —εδώ, είναι ελεύθερες.»
Τα κοσμήματα και οι διακοσμητικές λεπτομέρειες ήρθαν σε έντονη αντίθεση με τη σκληρότητα των ρούχων, αμφισβητώντας περαιτέρω την αυστηρή ερμηνεία της θηλυκότητας. Η αντίθεση αυτή—ανάμεσα στο αυστηρό ραφινάρισμα και την ελεύθερη γραμμή, ανάμεσα στις κομψές τσάντες και τα επίτηδες φθαρμένα φούτερ—υπογράμμισε το κεντρικό μήνυμα της συλλογής. Όπως είπε η ίδια η Prada, «Μιλάμε απλώς για τα ρούχα που έχουν νόημα τώρα»… Και στον σημερινό κόσμο, όπου η ομορφιά καθορίζεται ολοένα και περισσότερο από αισθητικές επεμβάσεις και ψηφιακά φίλτρα, η απόρριψη της τελειότητας υπέρ μιας πιο σύνθετης, πιο πολυεπίπεδης προσέγγισης μοιάζει με μια σιωπηρή πράξη αντίστασης. Η Prada και ο Simons απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η μόδα δεν είναι απλώς ρούχα—είναι διάλογος, κριτική και, σε αυτή την περίπτωση, μια ριζοσπαστική επαναδιατύπωση του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα.
Άρθρο: Ελένη Τσιώνη (Φωτογράφος/Fashion editor, artandyou.gr team)
