Το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο με την υπογραφή του Γιάννη Κακλέα…
Βρισκόμαστε στην Ιταλία, τέλη της δεκαετία του 60″. Εκεί εξερράγη βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο, στο κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας που κόστισε την ζωή 17 ανθρώπων.
Υπεύθυνος του περιστατικού θα θεωρηθεί απο τις αρχές ο αναρχικός Τζουσέπε Πινέλι. Εν τέλει συλλαμβάνεται από την αστυνομία και δολοφονείται κατά την ανάκριση.
Ο τυχαίο θάνατος ενός αναρχικού δεν είναι απλά ένας ειρωνικός τίτλος στην προσπάθεια να καυτηριάσει την προσπάθεια των αρχών να θεωρηθεί η δολοφονία του πρώτου ως ένα – όπως αναφέρει και ο τίτλος-
τυχαίο γεγονός – ένας “παροξυσμός” που τον οδήγησε στην πτώση ή αλλιώς, την ¨εκπαραθύρωση”.
Η παράσταση αποτελεί από μόνη της ένα πολιτικό σχόλιο, που με σατυρική διάθεση καυτηριάζει την νοσηρότητα με την οποία οι δομές εξουσίας όπως η δικαστική και η αστυνομική, καταδιώκουν τον αντιφρονούντα. Μια επίκαιρη, καλοδουλεμένη και εύστοχη σάτυρα αποστασιοποιημένη από την λογοκρισία χωρίς υπαινιγμούς, μας δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπο της αστυνομικής βίας.
Επίκαιρη γιατί στην εποχή της συγκάλυψης, της βίας των αρχών, του πολιτικού censored αλλά και της απολιτίκ πολυλογίας, παρακολουθούμε – στην ουσία – μια πολιτική καταγγελία η οποία χωρίς ναι μεν αλλά ξεκάθαρη θέση και σε επαναστατικό ύφος πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Αν είσαι “βίγκαν, λεσβία μπαχαλοσατανίστρια” ή βαποράκι, ή αναρχικός είσαι μέσα. Αν είσαι βαρόνος που προωθεί κιλά κοκαΐνης είσαι έξω. Αν είσαι ένας αναρχικός που ανακρίνεται μπορεί, να βρεθείς νεκρός, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Πάνω σε αυτό το συλλογισμό πορεύεται το κείμενο όχι για λόγους διδακτισμού πάνω στην δυστοπία την οποία ζούμε διαχρονικά αλλά για να σατιρίσει τον βούρκο της αστικής εξουσίας και δικαιοσύνης σε μια εποχή λογοκρισίας που τα πολιτικά φρονήματα μπορούν να σε καταστήσουν διωκόμενο. Με διάφορες επικαιροποιημένες αναφορές στα ελληνικά δρώμενα και κακώς κείμενα των αστυνομικών σωμάτων απλά
μας υπενθυμίζει για άλλη μια φορά ότι δεν παρακολουθούμε μια φάρσα ή ένα απλά ιδεολογικό παραλήρημα αλλά μια απεικόνιση της σημερινής πραγματικότητας. Οι αναφορές αυτές αναφέρονται σε πραγματικά γεγονότα κάνοντας αντιληπτό ότι ο φασισμός και
η εξουσία μπορεί ενίοτε και να συναντιούνται.
Μεγάλη έκπληξη αποτελεί η ερμηνεία του Πάνου Βλάχου ως “παράφρον” ο οποίος μέσα από την ανάκριση που κάνει στις αρχές καταλήγει από προεξέχοντες της δικαιοσύνης να ξεσκεπάσει την ανηθικότητα με την οποία συγκαλύπτουν τον θάνατο του αναρχικού με την τραγική κατάληξη. Ο Πάνος Βλάχος αποτελεί μια έκπληξη ως ηθοποιός και περφόρμερ στη σκηνή και ενσαρκώνει πολύ πετυχημένα τον “τρελό” που προσπαθεί με σκηνοθετικά χιουμοριστικό τρόπο να ανακτήσει την δικαιοσύνη. Επίσης τα credits θα πρέπει να δοθούν και στον μουσικό Βάιο Πράπα που με την μουσική επένδυση καταφέρνει να συμπαρασύρει το κοινό. Εξαιρετικοί και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές Φοίβος Ριμένας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας αλλά και ο Στέλιος Πέτσος σε πιο δευτερεύοντα ρόλο με έντονη την συμβολή του στο έργο.
Επίσης την παράσταση κλέβει και η Ιφιγένεια Αστεριάδη ως δημοσιογράφος που προσπαθεί να ανακαλύψει τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πέθανε ο αναρχικός.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα επίσης απογειώνει το έργο, δίνοντας μια σύγχρονη ματιά στα γεγονότα, με έντονο το κωμικό στοιχείο το οποίο σε διασκεδάζει και σε ξεβολεύει την ίδια στιγμή.
Μας προσφέρει μια τέχνη σκεπτόμενη και κατεξοχήν πολιτικοποιημένη η οποία είναι πιο απαραίτητη από ποτέ σε καιρούς που φασισμός διανθίζεται εκ νέου, μέσα στην απολιτίκ βαβούρα όπου ο ισαποστακισμός αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία ενώ ο συντηρητισμός καταλαμβάνει την πλειοψηφία αυτής της χώρας κάνοντας την “μαζορέτα” των αρχών και στηρίζοντας την νοσηρότητα που δρουν οι αστυνομικές δυνάμεις.
Αν μη τι άλλο, λαμβάνεις μια πνοή ελπίδας όταν αρχίζουν να ανεμίζουν οι κόκκινες σημαίες υπό τον ύμνο του Bella Ciao.
Άρθρο: Αλεξάνδρα Δημητριάδου (editor, artandyou.gr team)
