Άρθρο: Χρήστος Αρφάνης (Σκηνοθέτης/Σεναριογράφος/Editor, artandyou.gr team)
Όταν ένας άντρας βλέπει τον “διάβολο” να φορά Prada, δεν τρομάζει – γοητεύεται.
Αλλά το ερώτημα είναι: από τι γοητεύεται ακριβώς; Από τη μόδα ή από την εξουσία που αυτή κρύβει;
Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε όταν πάτησα το play στην ταινία Ο διάβολος φοράει Prada (αγγλικά: The Devil Wears Prada). Νόμιζα πως θα παρακολουθήσω μια ακόμα ρομαντική κομεντί με ακριβά παπούτσια και δαπανηρά δράματα. Όμως τελικά, αντί για ένα fashion fairytale, βρέθηκα μπροστά σε έναν ψυχρό, κομψό καθρέφτη της κοινωνίας, μέσα από τον οποίο ένας άντρας μπορεί να δει πολλά – κυρίως όμως τον εαυτό του.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: η Miranda Priestly (Meryl Streep) δεν είναι η “κακιά” της υπόθεσης. Είναι η προσωποποίηση της αριστοτεχνικά συγκαλυμμένης εξουσίας. Είναι αυτό που κάθε άνθρωπος –ανεξαρτήτως φύλου– αναγνωρίζει: την ανάγκη για έλεγχο, κύρος, επιρροή. Κι όταν αυτό έρχεται ντυμένο με απαλά κασμίρια και γαλλικά τακούνια, δεν παύει να είναι εξουσία. Απλώς πιο κομψή.
Ως άντρας, βλέποντας την ταινία, μπορείς να αναγνωρίσεις τις ίδιες μηχανές εξουσίας που επικρατούν και στον δικό σου κόσμο. Δεν έχει σημασία αν φοράς Prada ή ένα συμβατικό σακάκι γραφείου. Το βλέμμα της Miranda, ο τρόπος που κινείται, η σιωπή της, ο χειρισμός των ανθρώπων – είναι τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε όλα τα περιβάλλοντα: εταιρείες, στούντιο, πανεπιστήμια, ακόμα και μέσα σε οικογένειες.
Έπειτα είναι η Andy Sachs (Anne Hathaway). Εκείνη που «δεν ήξερε καν ποια είναι η Gabbana», που «απλώς ήθελε μια δουλειά», αλλά τελικά παίζει το παιχνίδι του συστήματος, πειθαρχεί, συμβιβάζεται, αλλάζει – και όταν καταλάβει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει, αποχωρεί. Ένας κύκλος που κάθε άνθρωπος έχει ζήσει με κάποιον τρόπο.
Άντρες, γυναίκες, non-binary, όλοι έχουμε υπάρξει κάποια στιγμή είτε Miranda είτε Andy:
Ο αυστηρός, ψυχρός ηγέτης ή ο (υποτιθέμενα) αθώος νεοφερμένος που παλεύει να χωρέσει σε ένα πλαίσιο που φτιάχτηκε πριν απ’ αυτόν.
Η ταινία δεν είναι για τη μόδα. Είναι για την εξουσία… Και η εξουσία είναι παντού. Στο βλέμμα, στο ύφος, στην επιλογή του να αγνοήσεις κάποιον.
…Και το χειρότερο: είναι διαχρονική. Μπορεί να αλλάξει ρούχα, ονόματα, πρόσωπα και hashtags – αλλά ο πυρήνας της μένει ίδιος: η διαχείριση ανθρώπων και η διαχείριση του εαυτού μέσα σε ένα σύστημα απαιτήσεων.
Οπότε, όταν ένας άντρας βλέπει τον Διάβολο να φορά Prada, ίσως να μη βλέπει απλώς μια ισχυρή γυναίκα.
Ίσως βλέπει το ίδιο το σύστημα που για χρόνια κυριάρχησε – και μέσα του, αναγνωρίζει και τις δικές του μάσκες, ρόλους, ψευδαισθήσεις.
Γιατί τελικά, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή γούστου, όλοι έχουμε φορέσει – ή ακόμα φοράμε – το δικό μας Prada: αυτό που μας κρατάει όρθιους, αλλά και παγιδευμένους.
The Devil Wears Prada (2006)
Directed by: David Frankel
Written by: Aline Brosh McKenna (screenplay), based on the novel by Lauren Weisberger
Starring: Meryl Streep, Anne Hathaway, Emily Blunt, Stanley Tucci
Genre: Comedy, Drama
Runtime: 109 minutes
Production: Fox 2000 Pictures, Dune Entertainment, 20th Century Fox
