Ο J. Anderson ολοκληρώνει μια δεκαετία ως δημιουργικός διευθυντής στον οίκο Loewe. Γνωστός ως επαναστάτης σχετικά με το πώς μια πολυτελής μάρκα μπορεί να εξυψώσει την τέχνη της χειροτεχνίας, ενώ παράλληλα παραμένει ενεργό μέρος της σύγχρονης πολιτιστικής συζήτησης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που ο ίδιος ίδρυσε το Loewe Foundation Craft Prize, το πρώτο διεθνές βραβείο που αναγνωρίζει και στηρίζει τεχνίτες με εξαιρετικές ικανότητες να δημιουργούν αντικείμενα υψηλής αισθητικής αξίας.
Σε μια σεζόν μόδας όπου τα όρια μεταξύ τέχνης και φορεσιμότητας θολώνουν όλο και περισσότερο, η συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2025 του Jonathan Anderson για τον οίκο Loewe ξεχώρισε ως ένα αριστούργημα επαναπροσδιορισμού της μόδας μέσα από την
τέχνη και την τεχνική δεξιοτεχνία. Στο κέντρο του χώρου της επίδειξης, ένα μικροσκοπικό μπρούντζινο πουλί της Tracey Emin, ήταν τοποθετημένο στην κορυφή ενός ψηλού στύλου, ένα σύμβολο της γενικότερης ιδέας του Anderson: να βλέπουμε τον κόσμο, και τη μόδα, από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Ο Anderson, γνωστός για την διανοητική του προσέγγιση στον σχεδιασμό, περιέγραψε τη συλλογή αυτή ως ένα ακόμα βήμα στην εξερεύνηση της “μείωσης” στη μόδα. Αντλώντας έμπνευση από διάφορα αρχετυπικά στοιχεία, επιχείρησε να προκαλέσει τους θεατές του να αναρωτηθούν: «Πώς φοριέται αυτό;» ή «Πώς κάθεσαι με αυτό;».
Αυτές οι ερωτήσεις αποκτούν νόημα όταν σκεφτεί κανείς τα αρχέτυπα που πρότεινε στη συλλογή του.
Στο πλαίσιο της συλλογής Loewe του Jonathan Anderson, ο όρος “μείωση” αναφέρεται σε μια σχεδιαστική φιλοσοφία που εστιάζει στην απλοποίηση, στην εκλέπτυνση ή στην αφαίρεση των στοιχείων στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά τους. Αντί να δημιουργεί υπερβολικά πολύπλοκα ή διακοσμητικά κομμάτια, ο Anderson ενδιαφέρεται να περιορίσει τα σχέδια στις βασικές τους ιδέες ή αρχέτυπα. Αυτή η προσέγγιση σχετίζεται με τον μινιμαλισμό, αλλά όχι απαραίτητα με την παραδοσιακή έννοια της οπτικής απλότητας – είναι περισσότερο μια διαδικασία αφαίρεσης των περιττών στοιχείων και εστίασης σε θεμελιώδεις έννοιες που πιστεύει, ενώ παράλληλα εξερευνά πειραματικές και μερικές φορές προκλητικές μορφές.
Από τα κυριότερα κομμάτια ήταν μια τεράστια κυκλική φούστα, καλυμμένη με ανοιχτόχρωμη ζορζέτα με λουλούδια. Ο ίδιος την περιέγραψε ως «κάτι σαν μετάξι της δεκαετίας του ’40», αντλώντας έμπνευση από τα προπολεμικά κρινολίνο που ανανέωσε με μοντέρνες πινελιές. Το ελαφρύ ύφασμα ζυγίστηκε με μια λεπτή αλυσίδα ώστε να κυματίζει απαλά, δημιουργώντας μια αίσθηση αιώρησης, παρόμοια με τα δερμάτινα φουρό-τουτού που είχε δείξει πριν από δύο εβδομάδες στο Λονδίνο.
Σε αυτήν την επίδειξη, η αισθητική των μίνι φορεμάτων με παγιέτες, που θύμιζαν τη δεκαετία του ’60, βρήκε νέα έκφραση, ακόμα πιο κοντή και λαμπερή. Το πειραματικό 3D πλέξιμο που χρησιμοποιήθηκε έκανε τις παγιέτες να κάθονται σε διαφορετικά επίπεδα, δίνοντας την αίσθηση ότι το ύφασμα είχε “ζωντανή” κίνηση.
Ένα άλλο αρχέτυπο ήταν η «τουριστική τέχνη» του αναμνηστικού t-shirt. Ο Anderson εμπνεύστηκε από την πρόσφατη ανακάλυψη ανέκδοτης μουσικής του Mozart, που “κυκλοφόρησε” όπως τα άλμπουμ σύγχρονων καλλιτεχνών. Αυτό οδήγησε στην εκτύπωση εικόνων μεγάλων συνθετών όπως ο Μότσαρτ, ο Σοπέν και ο Μπαχ πάνω σε t-shirts με λευκά φτερά. Η σύγκρουση της υψηλής κουλτούρας με το καθημερινό στοιχείο ήταν εμφανής, καθώς οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν εμπνευσμένες από τη couture, ενώ το t-shirt παρέμενε το απλό καθημερινό αντικείμενο. Το styling των outfits ολοκληρώθηκε με δίχρωμα oxford παπούτσια και τα γνωστά μπαλετικά σνίκερ με το λογότυπο του οίκου , που γυναίκα κάθε ηλικίας επιθυμεί και γυαλιά aviators. Τα μοντέλα περπάτησαν με αυτοπεποίθηση και τα χέρια στις τσέπες, σαν να φορούσαν φούτερ και τζιν.
Η πρόσκληση της επίδειξης περιλάμβανε ένα δαχτυλίδι με την επιγραφή “Loewe 1846”, το έτος ίδρυσης του οίκου. Ο κύκλος, που συχνά εμφανίστηκε στη συλλογή μέσα από τα κυκλικά σχήματα των φουστών και των σκηνικών, αντιπροσώπευε επίσης τη
δέσμευση και την αφοσίωση. Ο Anderson εξήγησε πως αντί να προχωρήσει σε κάτι νέο, εστίασε στην τελειοποίηση αυτών που έχει ήδη παρουσιάσει. Ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της προσέγγισης ήταν ένα μπλε κοστούμι, με ένα κομψό σακάκι και φαρδύ
παντελόνι ανασηκωμένo στο πλάι , μια αισθητική που ο Anderson επαναφέρει συχνά.
Η συλλογή δεν πέρασε απαρατήρητη και από τους υπόλοιπους σχεδιαστές, καθώς η πρώτη σειρά της επίδειξης φιλοξένησε σημαντικά ονόματα της μόδας, όπως η Sarah Burton, ο Nicolas Di Felice και ο Kris Van Assche, φανερώνοντας το ενδιαφέρον τους για τη νέα κατεύθυνση του Loewe.
Με την τελευταία του συλλογή, ο Jonathan Anderson συνεχίζει να προωθεί την ιδέα ότι η μόδα δεν είναι απλά ρούχα. Είναι μια μορφή τέχνης, μια εμπειρία που προκαλεί συναισθήματα και δημιουργεί αναμνήσεις – ένα μέσο για να βλέπουμε τον κόσμο από
μια εντελώς νέα προοπτική.
Άρθρο: Ελένη Τσιώνη (Φωτογράφος/Fashion editor, artandyou.gr team)
