Ευχάριστος, φιλικός και χαμηλών τόνων, ο Αντώνης Παπαηλίας είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να κερδίσουν τον άλλον και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Από πολύ νωρίς κατάλαβε πως ο προορισμός του ήταν η σκηνή, και έκτοτε, μέσα από τις μεταμορφώσεις του, χαρίζει στο κοινό αληθινή χαρά και συγκίνηση. Από την Κω έως την Αθήνα και πλέον στην Θεσσαλονίκη, τον βρίσκουμε στο LOVE Underground, σε μια εκρηκτική συνεργασία με τους Decho έως τις 23 Μαϊου. Στην συνέντευξη που ακολουθεί, μας μιλά για το αν τελικά μπορούμε να αλλάξουμε κάτι στον κόσμο που ζούμε, ξεκινώντας από τον εαυτό μας.
Σε πετυχαίνουμε σε μια νέα αρχή της ζωής σου. Πρόσφατα μετακόμισες μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Πώς πήρες αυτή την απόφαση;
Σωστά. Λοιπόν, μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη πρόσφατα, πριν τρεις μήνες. Το να έρθω εδώ ήταν μια εύκολη απόφαση για μένα. Πάντα ήθελα να ζήσω στην Θεσσαλονίκη. Αν και δεν σου κρύβω ότι πριν από αυτό είχα αποφασίσει να φύγω για το εξωτερικό. Ήμουνα έτοιμος. Όμως οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι εδώ, μου άλλαξαν τα σχέδια στο παρά πέντε, και το δέχτηκα με πολύ χαρά. Είπα θα δοκιμάσω κάτι που έχω κατά νου αργότερα.
Απ’ τον Νοέμβριο εμφανίζεσαι ζωντανά στο Love Underground μαζί με τους Decho. Τι περιμένει να δει κανείς όταν έρχεται στο μαγαζί;
Ναι, συνεργάζομαι με τους Decho κάθε Παρασκευή στο LOVE Underground. Το όνομα του μαγαζιού δεν είναι τυχαίο. Θα εισπράξει αγάπη, σίγουρα. Κάνουμε ένα ωραίο πάρτυ κάθε Παρασκευή, με τραγούδια από τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Και κάποια πιο μοντέρνα ή και ακόμα πιο παλιά. Έχουμε και εξαιρετικό dj set, και για πιο after καταστάσεις. Οι εμφανίσεις μας θα διαρκέσουν ως τις 23 Μαΐου, όπου εκείνη την ημέρα θα έχουμε τη χαρά να είναι μαζί μας η πολυαγαπημένη μας Σοφία Βόσσου.
Γεννήθηκες στην Κω. Πώς ήταν η ζωή εκεί; Ποτέ πήρες την απόφαση να έρθεις στην Αθήνα;
Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κω. Και μέχρι τα 20 μου περίπου, ήμουν εκεί. Εννοείται ότι, και παράλληλα με τις σπουδές μου, πηγαινοερχόμουνα. Μόνο τα τελευταία χρόνια δεν έχω καταφέρει να πάω. Με ρωτάς πως ήταν η ζωή εκεί, και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να σου πω είναι ένα «αχ…σαν όνειρο μου φαίνεται, τόσο ωραία!». Την απόφαση για να φύγω, την πήρα όταν ήμουν περίπου πρώτη λυκείου. Ήξερα ότι, με το που τελείωνα το λύκειο, ήθελα να φύγω για να πάω στην Αθήνα να σπουδάσω υποκριτική.
Μόλις ήρθες στην Αθήνα για να σπουδάσεις, αντιμετώπισες δυσκολίες; Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια στην πρωτεύουσα;
Ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω στην δραματική σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα. Έτσι λέγεται η σχολή μου και βρίσκεται στην οδό Δεληγιάννη 19. Δυσκολίες ιδιαίτερα δεν συνάντησα γιατί είχα, και έχω, την στήριξη από την οικογένεια μου, τους γονείς μου. Στη σχολή πέρασα καταπληκτικά. Ακόμα έχω επαφές με πολλά παιδιά από εκεί. Τελειώνοντας βρήκα σχεδόν άμεσα δουλειά και δεν δυσκολεύτηκα τόσο. Μάλιστα, η πρώτη φορά ήταν σε μια παιδική παράσταση με τον Στέλιο Κρητικό, στο θέατρο Περοκέ.
Θυμάσαι την ημέρα που ανέβηκες για πρώτη φορά στη σκηνή; Τι ένιωσες;
Την πρώτη φορά μου κόπηκαν τα πόδια. Αφυδατώθηκα σχεδόν! Αυτό το άγχος δεν φεύγει, νομίζω.
Πώς προέκυψε να κάνεις διάφορες μεταμφιέσεις σε περσόνες;
Οι μεταμφιέσεις προέκυψαν όταν συνεργαζόμουνα με τον Τόνι Σφήνο. Ήταν δική του ιδέα. Κάναμε κάποια αφιερώματα σε κάποιες τραγουδίστριες, όπως η Άντζελα Δημητρίου, η Κατερίνα Στανίση. Και προσθέτοντας τα ρούχα, τα μαλλιά και λίγο το μακιγιάζ, προσπαθούσα να τις προσεγγίσω κατά κάποιο τρόπο. Δεν νομίζω ότι μπορώ να μιμηθώ.
Πώς δημιουργήθηκε η Λόλα; Ήταν δική σου ιδέα;
Η Λόλα ήταν καθαρά ιδέα του Τόνι Σφήνου. Έτσι δημιουργήθηκε.
Εξαιτίας της δουλειάς σου έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με κόσμο. Σου αρέσει αυτή η επικοινωνία;
Ναι, εννοείται. Μου αρέσει η επικοινωνία με τον κόσμο. Γνωρίζω καθημερινά καινούργια πρόσωπα και το βρίσκω εξαιρετικό.
Μίλησέ μας για την εμπειρία σου από το J2us. Πώς σχολιάζεις την τεράστια απήχηση που είχε στο τηλεοπτικό κοινό;
Το Just The 2 of Us… Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω τι έγινε εκεί. Το σίγουρο είναι ότι έκανα γνωριμίες, που με κάποιους απ’ αυτούς θα κρατηθούν για πάντα, νομίζω. Τι να πω για τον Λευτέρη, τον Μητσόπουλο; Υπέροχος, μοναδικός! Τον λατρεύω, και όλο το σόι του επίσης! Τώρα σε ότι αφορά την απήχηση, όπως λες, πραγματικά δεν ξέρω. Μου είναι δύσκολο να σου περιγράψω το πόσο άγχος είχα κάθε φορά, για το τι θα ακούσω μετά. Αλλά περνώντας τα live, κάτι άλλαξε. Δεν ξέρω, πραγματικά. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω δηλαδή.
Την αναγνωσιμότητα πώς την διαχειρίστηκες; Άλλαξε κάτι στη ζωή σου μετά απ’ αυτήν;
Την αναγνωρισιμότητα; Βασικά, δεν ξέρω αν έχω αναγνωρισιμότητα. Νομίζω πως οι περισσότεροι με έχουν δει μόνο με μακιγιάζ. Και καμιά φορά, που με σταματάνε και συνομιλώ με κάποιους, κοκκινίζω λίγο. Μάλλον ντρέπομαι ελαφρώς. Εννοείται ότι τίποτα δεν άλλαξε στην ζωή μου. Παραμένω ίδιος, όπως ήμουνα, και δεν θέλω να αλλάξει κάτι. Έχω κερδίσει φίλους.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με την Κατερίνα Ζαρίφη στην εκπομπή «Οδός Ζαρίφη 2» στο Open tv, κάνοντας την «γιαγιά Νούλα»;
Η Κατερίνα Ζαρίφη είναι εξαιρετικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Έμαθα πράγματα για την τηλεόραση και πέρασα τέλεια. Νομίζω, πιο τέλεια δε γίνεται. Ήταν όλη ομάδα εξαιρετικοί και τους ευχαριστώ.
Θα έκανες ξανά τηλεόραση αν σου δινόταν η ευκαιρία;
Σε αυτήν την ερώτηση θα σου απαντήσω: “όχι”. Τώρα, σίγουρα όχι.
Υπήρξαν στην δουλειά σου δύσκολες στιγμές, που να έφτασες στο σημείο, να σκεφτείς, να τα παρατήσεις;
Στη δουλειά μου δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Ίσα-ίσα πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια. Αλλά ένα μικρό θέμα με την υγεία μου, που είχα, με ανάγκασε να αφήσω κάποια πράγματα. Τώρα εδώ, στη Θεσσαλονίκη δουλεύω λιγότερο από επιλογή. Τώρα όμως, με αυτή σου την ερώτηση, αναγκαστικά θα πρέπει να σου πω κάτι. Ήμουν έτοιμος να «παρατήσω» αυτή τη χώρα. Και επειδή δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω, και το έχω ξαναπεί, μετά από αυτό που έγινε στα Τέμπη, δεν αισθάνομαι καμία ασφάλεια και απλά ήθελα να φύγω. Με κράτησαν οι άνθρωποι εδώ, στη Θεσσαλονίκη, και τους ευχαριστώ.
Ήρθες πότε αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές;
Φυσικά και έχω έρθει αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές, όπως και πολλοί άλλοι. Αλλά όχι τόσο έντονα. Έχω μάθει να τις αντιμετωπίζω, δεν με πτοούν πλέον και, σίγουρα, δεν αφήνω κανέναν δίπλα μου με κακοποιητική συμπεριφορά. Θα επέμβω αν παρατηρήσω κάτι τέτοιο. Θα γίνω έξαλλος.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να άλλαζες κάτι στην χώρα που ζούμε, τι θα ήταν αυτό;
Δύσκολη ερώτηση μου κάνεις. Δεν ξέρω τι να πρωτοαπαντήσω. Σίγουρα θα άλλαζα πολλά. Αλλά, ίσως, πρώτα να αλλάζαμε εμείς οι ίδιοι σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία. Στο τέλος θα αλλάξουμε χώρα να σωθούμε. Ήδη έχουν φύγει πολλοί. Και ακόμα φεύγουν.
Ποιος είναι μεγαλύτερος σου φόβος;
Ίσως ο μεγαλύτερος μου φόβος να είναι ο θάνατος, γενικότερα. Με θλίβει όταν φεύγουν άνθρωποι. Βέβαια, περνώντας τα χρόνια, το αντιμετωπίζω λίγο πιο ψύχραιμα.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που πήρες από ένα δικό σου άνθρωπο την οποία κρατάς σαν φυλαχτό ακόμα και τώρα;
Η συμβουλή που έχω πάρει από έναν άνθρωπο, που δεν είναι καθόλου φυλαχτό, ήταν να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Και πήγα. Ίσως ήτανε και η καλύτερη συμβουλή.
Αν υπήρχε ένα τζίνι και είχες την ευκαιρία για μια προσωπική ευχή, τι θα ζητούσες;
Η προσωπική μου ευχή είναι ειρήνη και υγεία σε όλους!
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
Ναι, υπάρχουν επόμενα επαγγελματικά σχέδια με τους συνεργάτες μου εδώ. Ετοιμάζουμε μία παράσταση. Θα πω: «μία μουσική, κωμική παράσταση». Αλλά δεν λέω πολλά, γιατί θα μας πάρει χρόνο.
Συνέντευξη: Μαρία Κρασσά (editor, artandyou.gr team)
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Αντώνη Παπαηλία
